To pomoc skierowana do młodzieży, która z powodu dorastania znalazła się w kryzysie. Większość młodych ludzi pomimo gwałtownych zmian, jakie przechodzą, potrafią utrzymywać pozytywne relacje z rodzicami i z rówieśnikami. Czują się kompetentni w zakresie swoich umiejętności, stopniowo znajdują odpowiedź na pytanie „kim jestem?” oraz dobrze radzą sobie z napięciami rozwojowymi. Zdarza się jednak, że nastolatek przeżywa różnego rodzaju trudności, z którymi nie potrafi poradzić sobie samodzielnie. Czasami zmiany w zachowaniu dziecka wydają im się niepokojące, choć są one naturalną częścią rozwoju i same w sobie nie świadczą o wystąpieniu zaburzeń. Zdarza się również, że problemem stają się relacje rodziców z nastolatkiem czy z rówieśnikami.

Do terapii kwalifikuje się nastolatek przejawiający:

- Zaburzenia zachowania i emocji (powtarzające się, trwałe przekraczanie norm społecznych odpowiednich dla danego wieku, nasilające się zachowania agresywne, częste wybuchy gniewu i złości, zachowania destrukcyjne, np. wandalizm, przestępstwa, zachowania autoagresywne, jak samookaleczenia, nadużywanie środków psychoaktywnych, labilność emocjonalna, częste akty buntu, kłamstwa, oszukiwanie itp.).

- Zaburzenia lękowe (możliwe objawy to nadmierne martwienie się, reagowanie nasilonym lękiem, napady paniki, unikanie sytuacji potencjalnie trudnych, np. szkoły, okaleczanie się, zaburzenia snu, objawy somatyczne, np. bóle głowy, brzucha, podwyższone napięcie mięśniowe, uczucie duszności, nadmierna potliwość, roztrzęsienie).

- Zaburzenia depresyjne (mogą się one przejawiać obniżeniem lub wahaniami nastroju, negatywizmem, unikaniem kontaktów z rodziną i rówieśnikami, nagłym, znacznym pogorszeniem wyników w nauce, utratą zainteresowania szkołą lub wcześniej podejmowanymi formami aktywności, myślami samobójczymi, utratą apetytu, obniżonym poczuciem własnej wartości).

- Zaburzenia odżywiania (zmiany apetytu: odmowa jedzenia, objadanie się, częste wymioty, nagła zmiana wagi ciała).

Podczas pierwszej konsultacji zbierane są podstawowe informacje dotyczące problemu, relacji w rodzinie i oczekiwań nastolatka oraz rodziców co do dalszej terapii. Dla tego na pierwsze spotkanie zapraszamy zazwyczaj rodziców razem z nastolatkiem. W dalszej kolejności, w zależności od natury problemu, proponowane są różne formy pomocy, np. psychoterapia indywidualna, psychoedukacja, konsultacja z lekarzem psychiatrą, terapia rodzinna, konsultacje dla samych rodziców.
Psychoterapia indywidualna zazwyczaj odbywa się raz w tygodniu; sesje trwają 50 minut.